Antonio Justel Rodriguez

EERSTE REFLECTIE

... deze ramp van mijn leven, deze vernietigende slag van engelen en rozen,
deze gebeurtenis die mijn borst is binnengedrongen en mijn bloed heeft gevuld met verwoesting
en de toespraak van de hemel, belegert me, schudt me en doet pijn;
... Ik wil niet overdrijven hoe eenzaamheid is tijdens het lesgeven,
of hoe de domheid van de tijd arriveert en de schouders binnendringt,
armen, taille en voeten heimelijk, hoe hij aan de bank van de gek trekt
omdat er geen vogels meer door het raam kunnen en de schade groot is:
een onbekende en ongecontroleerde constellatie van bijlen en lichamen, schrille bewegingen en orden;
Ik weet dat het een moment van minimale deugd is en van heel weinig man,
een handgemeen van wolven gekooid door en in mijn eigen kou;
... maar ik weet ook dat deze ondergang van mij voorbij zal gaan, hoewel bij die opstanding
niemand wordt geroepen en de wolven huilen van uur tot uur, van dag tot dag en van jaar tot jaar
door de gespannen en ijzige aderen van het hart;
… Ik, ik geloof in het leven van mijn belegerde beenderen;
Waar anders zal ik bouwen waar ik op hoop?
Waar en hoe, zo niet, vrijheid?
***
Antonio Justel Rodriguez
https://www.oriondepanthoseas.com

All rights belong to its author. It was published on e-Stories.org by demand of Antonio Justel Rodriguez.
Published on e-Stories.org on 23.06.2021.